De Pruimenboom, maar dan anders...

Dit bericht stond vanmorgen in de next. Vond het wel grappig... Groet, Renske

mooie boeken

Al die mooie boeken waar jullie over vertellen, prima! En er komen voordurend interessante nieuwe boeken bij. Zet bij het maken van je recensie wel je publiek iets meer centraal. Bij Perenbomen bloeien wit lukte dat heel goed.
Een woord als persectiefwisseling begrijpen veel pubers nog niet. Kijk sowieso je bespreking heel kritisch na op 'moeilijke' woorden. Denk ook eens aan een aardig citaat uit het boek toevoegen: dat werkt als een illustratie en vergemakkelijkt zo jouw klus.

Perenbomen bloeien wit

Titel van het boek: Perenbomen bloeien wit

Auteur: Gerbrand Bakker
Vanaf welke leeftijd: 14 jaar

Samenvatting:

De tweeling Klaas en Kees en hun jongere broer Gerson spelen vaak zwart, een spel waarbij de belangrijkste regel is dat zij hun ogen niet open mogen doen. Zo merk je hoe lastig het is om je doel te bereiken terwijl je niet om je heen te kunt kijken.Als de broers met hun vader en de hond Daan op een zondagmorgen met zn allen in de auto zitten op weg naar opa en oma, verandert hun leven met een harde klap. Een auto-ongeluk zorgt ervoor dat Gerson blind wordt en de rest van zijn leven zwart zal moeten spelen. Hoe zal dat gaan? Zal Gerson met hulp van de hond Daan zich gaan aanpassen aan zijn nieuwe leven? Ook voor zijn vader en zijn broers ziet de wereld er nu heel anders uit. Wat overeind blijft is de warmte van het gezin.Dit ontroerende verhaal voor jong en oud wordt afwisselend verteld door drie stemmen, die van de tweeling, van Gerson en van de hond.

(www.bol.com)

Recensie:

Met stip het mooiste jeugdboek dat ik tot nu toe gelezen heb. Wat is dit boek prachtig geschreven.

Het gezin vader, Klaas, Kees, Gerson en de hond Daan zijn onderweg naar opa en oma. Onderweg komen ze langs bloeiende perenbomen. Er ontstaat een discussie over de kleur van de bloesems. Zijn ze nu roze of wit? Terwijl ze hier over praten gebeurt er een ernstig ongeluk en Gerson wordt blind. De rest van het boek laat de strijd zien die Gerson moet voeren. Hoe gaat hij en de rest van zijn gezin om met de problemen en ongemakken die dit met zich meebrengt.
Compleet geroerd lees je de strijd die hij voert. Je begrijpt precies wat hij meemaakt en hoe hij zich moet voelen. Door perspectiefwisselingen lees je ook hoe zijn broers en zelfs de hond het ervaren.

Lukt het Gerson om aan zijn nieuwe situatie te wennen om zoekt hij een andere uitweg?

Een boek dat je van begin tot eind in één ruk zal uitlezen. Dit verhaal raakt iedere lezer. Een boek dat je zeker gelezen moet hebben.
Dit boek is voor jongens en meisjes geschikt.

Groetjes,
Marielle

 

Kus / Lydia Rood

Samenvatting

Toon Mandersloot is in de eerste plaats een groot acteur en ergens op plaats honderd ook nog vader van een dochter. Marjon heet ze, en ze piekert veel over haar vader. Waarom is hij er nooit? Waarom vindt hij volle zalen en een daverend applaus belangrijker dan zijn kind? Moet zij soms zo hard klappen als hij haar een verhaaltje voorleest?

Pas als Marjon Toon op weg naar dansles bij het bos tegenkomt, krijgt ze de kans hem haar vragen voor te leggen. Of beter: ze naar zijn hoofd te slingeren.
Toon neemt zijn dochter mee naar een vervallen openluchttheater. Daar praten ze over vroeger, en als het te pijnlijk wordt, spelen ze scènes uit bekende toneelstukken en verhalen: Roodkapje, Medea, Hans en Grietje, Odysseus. Door de toneeldialogen heen fluistert het echte gesprek. Het gesprek van een dochter die haar vader stamelend en schreeuwend smeekt, ontroert, uitscheldt, troost en bijna vergeeft.
Toch spreken Marjon en Toon zich niet helemaal uit: alsof de mist in het bos hun diepste gevoelens aan het oog onttrekt. Langzamerhand zijn er meer contouren te onderscheiden, ten slotte een scherp silhouet. Maar pas op de laatste bladzijde wordt alles helder. Een verrassende ontknoping die de lezer kippenvel bezorgt.

Oordeel

Kus is een mooi en gevoelig boek. Er gebeurt eigenlijk bijna niets. Het boek beslaat één middag. Marjon en haar vader maken een wandeling door het bos. De verhalen en toneelstukken heeft Lydia Rood heel mooi door de gesprekken heen geweven. Soms wisselt ze ongemerkt tussen de ‘gewone’ scène in het bos en een scène uit een bekend verhaal. Die verhalen zijn heel uiteenlopend, van Hamlet tot Roodkapje en van Odysseus tot Hans en Grietje. Maar altijd met een heel eigen, verrassende twist. Door de wisselingen wordt het verhaal soms wel een beetje vaag. Het is een boek waar je bij moet nadenken en niet zomaar een avonturenverhaal dat je over je heen kan laten komen of je mee kan laten slepen. De dialogen zijn snel, de onderwerpen wisselen elkaar in vrij hoog tempo op.

Het einde komt als donderslag bij heldere hemel. Hoewel de lezer al vrij snel vermoedt dat de scene in het bos helemaal niet zo gewoon is, is het einde toch een verrassing die de lezer kippenvel bezorgt. Achteraf vallen heel veel puzzelstukjes op hun plaats. Kus is een mooi opgebouwd verhaal dat je aandachtig moet lezen en goed tot je door moet laten dringen.

- Lenie

Nachtvuur / Stefan Boonen

Samenvatting:

Midden in de nacht trekken drie jongeren er op uit. Ze gaan naar het kerkhof, graven de kist op van ‘Meneer Franzen’, laden hem in een kruiwagen en vertrekken. Giel, Rob en Elisa willen een vreugdevuur ontsteken en meneer Franzen erin verbranden. Maar hun plannen lopen anders dan verwacht. Hoe is het zover kunnen komen? Dit verhaal zit vol verborgen geheimen. Zelfs de drie hoofdpersonages weten niet alles van elkaar. Het enige dat vaststaat is dat de drie jongeren vroeger goeie vrienden waren, dat Elisa nu doodziek is en dat meneer Franzen een smeerlap is. Door de verhaallijn af te wisselen met flashbacks wordt steeds duidelijker wat er gebeurd is en wat Giel, Rob en Elisa aangezet heeft tot deze bizarre daad. Meneer Franzen is een deel van hun jeugd geworden, met verstrekkende gevolgen. Dat zijn slechte invloed alleen maar kan weggevaagd worden door hem samen te verbranden, betekent alles voor deze jongeren. Hun plan is extreem maar zorgt wel voor de ultieme bevrijding. Rob vertelt het verhaal, van vroeger en nu. Hij ziet wat de invloed van meneer Franzen is, hij ondergaat maar ziet zijn vrienden eraan kapotgaan. Zijn verslag geeft je een duidelijk beeld van de betrokkenen, waarbij je de spanningen voelt stijgen.
Een psychologisch sterk verhaal, een verslag van complexe gevoelens en onverwachte daden.

Oordeel

Een bloedstollend boek. De drie vrienden hebben samen in groep acht en later op de middelbare school vreemde dingen meegemaakt met ‘meneer Franzen’. Het zou zonde zijn daar te veel van te verklappen en Stefan Boonen doseert de informatie precies goed. Door op de juiste momenten te wisselen van flashback naar het ‘heden’ zit er veel spanning in het boek. Steeds wil je verder lezen, steeds wordt het verhaal vreemder, grimmiger. Langzaam wordt duidelijk hoe vast de drie zitten in hun eigen problemen. Over meneer Franzen vertellen ze niemand. Ze kunnen ook niet, want hij is zo doortrapt dat waarschijnlijk niemand hen zal geloven. Deze gedachte houdt hen als het ware gevangen in de situatie en dat is behoorlijk beklemmend. Het besluit dat genomen wordt is nogal buiten proporties. Erg realistisch is het niet. Drie jongeren, waarvan één letterlijk doodziek, die een grafkist opgraven, kilometers meeslepen op een kruiwagen om de kist vervolgens in brand te steken. Deze onwaarschijnlijke gebeurtenis past echter wel binnen het boek. Heel knap hoe Boonen ook zonder woorden bepaalde gebeurtenissen en gevoelens duidelijk weet te maken, soms ook of juist tussen de regels door.

Naast spanning heeft Boonen er ook een flink stuk emotie in gelegd, waardoor het verhaal en vooral het einde behoorlijk beladen is. Elisa is ernstig ziek, en de manier waarop zij met haar ziekte omgaat is bewonderenswaardig. Het is gemakkelijk je te verliezen in het boek dat inslaat als een bom.

- Lenie

De torens van Februari / Tonke Dragt

Samenvatting:

“Hoe kom ik hier? Wat doe ik hier? Ik weet niet wie ik ben… Ik vroeg: ‘Welke dag is het vandaag?’
‘Dertig februari,’ zei de oude man. Plotseling zag ik de zee… Zee, strand, schelpen, voetsporen in het zand… Hoe kom ik hier? Wat doe ik hier? Ik weet niet wie ik ben…”

Dit zijn regels uit het dagboek van Tim. Ten minste zo wordt hij genoemd door de oude man die hem opgevangen heeft toen hij in de duinen rondzwierf. Tim is zijn geheugen kwijt geraakt. Op een schrikkeldag in 1964 is hij door een Woord overgestapt in een andere wereld. Deze stap heeft wist alle sporen van het vorige bestaan uit. Hij ontdekt een vreemde wereld waarin alles nieuw is. Stukje bij beetje probeert de jongen doormiddel van het contact met de oude man, te ontdekken wie hij is en in welke wereld hij verkeert.

Wie kan hij vertrouwen? En zal hij vinden wat hij zoekt? En wil hij nog wel terug naar zijn ‘oude wereld’?

Oordeel:

Verwarrend, verrassend, vaag en origineel. De Torens van Februari is een lastig boek. Het is een puzzel die je vanaf het begin moet boeien, anders is er geen beginnen aan. Heel langzaam, beetje bij beetje wordt een groot mysterie onthuld. Steeds wordt een klein beetje van de puzzel toegevoegd terwijl tegelijk nieuwe vragen opgeroepen worden. Als het je boeit is het een heerlijk boek dat je in één ruk uitleest. Het is opgebouwd uit dagboekfragmenten, soms met onafgemaakte zinnen, soms met toevoegingen van anderen. Volgens Tonke Dragt is het boek geen fictie, maar waar gebeurd en heeft de familie van de hoofdpersoon haar verzocht het boek uit te geven. Natuurlijk is dat niet zo, maar het boek is knap gemaakt waardoor je het absoluut onmogelijke verhaal bijna gaat geloven. Het idee is origineel en het schrijven van de Torens van Februari was een gewaagde klus, maar Tonke Dragt heeft het er goed vanaf gebracht. Een aanrader als je eens iets ‘anders’ wilt lezen.

- Lenie

Hoe overleef ik mezelf / Francine Oomen

Samenvatting:

Rosa vindt zichzelf heel lelijk, en dat vinden haar klasgenoten ook. Ze wil er beter uit zien. Daarom wil ze afvallen, een ander kapsel, en een piercing nemen. Ze mag heel weinig eten van zichzelf. Eigenlijk wil ze iemand anders worden, zichzelf ‘opnieuw uitvinden’. ’s Nachts ligt ze de hele nacht wakker van de honger. Dan gaat ze maar wat tekenen en zo ontstaat haar nieuwe naam, Rooz. Dan denkt ze opeens aan graffiti, een gave nieuwe hobby! ’s Nachts gaat ze naar buiten en gaat ze naar het spoor op elektriciteitskastjes spuiten. Dan staat er iemand voor haar. Hij is boos omdat hij over zijn naam heen spoot. Hij zegt dat er ook spoorwegpolitie is. Ze moet heel goed oppassen. Op een dag heeft ze tekenen op school. De leraar vindt dat ze goed tekent, en vraagt of ze tekenles wil. Die middag heeft ze haar eerste les. Ze vindt nog steeds dat ze te dik is, en steekt bijna elke avond haar vinger in haar keel. Ze wil ook nog steeds wat aan haar haar doen. De volgende dag gaat ze dus naar de kapper. Ze laat het kort, en piekerig knippen. Ze koopt daar ook paarse haarverf. Dan is het tijd voor de volgende stap; een piercing. Ze laat er een zetten in haar wenkbrauw.

Op een nacht is ze samen met naar graffiti vriend aan het spuiten, maar dan worden ze gepakt door de spoorwegpolitie. Ze moeten een nacht in de gevangenis blijven. De moeder van Roos is ondertussen Radeloos.

Wat later loopt ze weer ’s nachts samen met Neuz over straat als ze iemand om hulp horen roepen. Het is een man die door een groep jongens in elkaar geslagen wordt. Rosa en Neuz besluiten de man te helpen. Er volgt een vechtpartij en Neuz en Rosa belanden in het ziekenhuis, maar ze hebben wel het leven van de man gered. Als Rosa na een paar dagen haar geheugen weer terugheeft, komen haar klasgenoten langs. Omdat iedereen weet wat zij en Neuz gedaan hebben, is ze enorm populair. Ook de moeder en stiefvader van Rosa begrijpen haar nu iets beter. Ze praten goed met elkaar en Rosa vertelt hen wat haar dwarszat. Iedereen is erg opgelucht als alles eerlijk verteld is en ze maken met elkaar een nieuwe start.

Oordeel:

Hoe overleef ik mezelf is een ontzettend grappig boek over een serieus onderwerp. Roos is verhuisd en zit op een nieuwe school. Ze past niet zo goed tussen haar klasgenoten en is ook niet populair. Er wordt over haar geroddeld en als ze dat toevallig hoort gaat ze geloven dat ze inderdaad dik en lelijk is. Ze neemt een drastisch besluit; ze wil geen saaie Roos meer zijn maar gaat er alles aan doen om stoer en populair te worden. Het is niet zo’n heel realistisch boek omdat ze nogal heftige dingen gaat doen. Toch is het erg leuk om te lezen omdat Francine Oomen heel veel humor gebruikt. Roos is erg bijdehand en soms sarcastisch. Door alle vreemde, bizarre dingen die ze onderneemt is het boek verrassend.

De opzet is origineel omdat er veel gebruik wordt gemaakt van e-mails. Tussen dagboekfragmenten door lezen we mailwisselingen tussen Roos en haar beste vriendin Esther en haar internetvriendje Jonas. Ook schrijft Roos regelmatig mails naar zichzelf (naar haar ‘tweede persoonlijkheid’ Rooz). Hieruit blijkt dat ze behoorlijk met zichzelf in de knoop zit en het is interessant om te lezen hoe ze tussen twee persoonlijkheden heen en weer slingert.