De torens van Februari / Tonke Dragt

Samenvatting:

“Hoe kom ik hier? Wat doe ik hier? Ik weet niet wie ik ben… Ik vroeg: ‘Welke dag is het vandaag?’
‘Dertig februari,’ zei de oude man. Plotseling zag ik de zee… Zee, strand, schelpen, voetsporen in het zand… Hoe kom ik hier? Wat doe ik hier? Ik weet niet wie ik ben…”

Dit zijn regels uit het dagboek van Tim. Ten minste zo wordt hij genoemd door de oude man die hem opgevangen heeft toen hij in de duinen rondzwierf. Tim is zijn geheugen kwijt geraakt. Op een schrikkeldag in 1964 is hij door een Woord overgestapt in een andere wereld. Deze stap heeft wist alle sporen van het vorige bestaan uit. Hij ontdekt een vreemde wereld waarin alles nieuw is. Stukje bij beetje probeert de jongen doormiddel van het contact met de oude man, te ontdekken wie hij is en in welke wereld hij verkeert.

Wie kan hij vertrouwen? En zal hij vinden wat hij zoekt? En wil hij nog wel terug naar zijn ‘oude wereld’?

Oordeel:

Verwarrend, verrassend, vaag en origineel. De Torens van Februari is een lastig boek. Het is een puzzel die je vanaf het begin moet boeien, anders is er geen beginnen aan. Heel langzaam, beetje bij beetje wordt een groot mysterie onthuld. Steeds wordt een klein beetje van de puzzel toegevoegd terwijl tegelijk nieuwe vragen opgeroepen worden. Als het je boeit is het een heerlijk boek dat je in één ruk uitleest. Het is opgebouwd uit dagboekfragmenten, soms met onafgemaakte zinnen, soms met toevoegingen van anderen. Volgens Tonke Dragt is het boek geen fictie, maar waar gebeurd en heeft de familie van de hoofdpersoon haar verzocht het boek uit te geven. Natuurlijk is dat niet zo, maar het boek is knap gemaakt waardoor je het absoluut onmogelijke verhaal bijna gaat geloven. Het idee is origineel en het schrijven van de Torens van Februari was een gewaagde klus, maar Tonke Dragt heeft het er goed vanaf gebracht. Een aanrader als je eens iets ‘anders’ wilt lezen.

- Lenie